Hiszpania kojarzy się nam przede wszystkim z tradycyjnymi, potężnymi, przysadzistymi winami, w których smak owoców konkuruje z nutami nowej dębowej beczki. W ostatnich dziesięcioleciach jednak iberyjska mapa winiarska otrzymała zupełnie nowe punkty orientacyjne. Zachodzące zmiany najlepiej widać w Madrycie.

Czas pandemii to na pewno dobry moment, aby zamiast egzotycznych wakacji, wybrać podróż do miejsc, które zazwyczaj jedynie mijamy samochodem mknąc do toskańskich miasteczek czy na alpejskie stoki. Jeżeli nie zakochaliście się jeszcze w Lubuskim czy Dolnym Śląsku, niezmiennie atrakcyjna pozostaje czeska Praga i Morawy.

Róż ma w sobie niewiele powagi. Podobnie jak bohater kryminalno-komediowych filmów – francuski inspektor Clouseau, który w pierwszym z serii filmów miał strzec cennego diamentu. Nazwa szlachetnego kamienia – „Różowa pantera” wzięła się od znajdującej się na nim skazy, która kształtem przypominała zwinnego lamparta. Nie inaczej rzecz się ma z winami różowymi. Niby wszyscy je lubimy, ale wciąż ciąży na nich jakaś niedoskonałość.

Andaluzyjskie wino, niegdyś jedno z najbardziej znanych win hiszpańskich, konkurujące jedynie z rioją, od wielu lat nie może powrócić na należne mu miejsce. Być może wraz z wzbierającą falą zainteresowania winiarskimi antypodami i hipsterskimi projektami, istnieje szansa, że sherry znajdzie znacznie szersze grono miłośników niż garstka zagorzałych wielbicieli.

Ostatni rok nie był dla polskiego wina i branży winiarskiej czasem łatwym. Mimo że rynek wina wzrósł po raz kolejny, to jednak wielu winiarzy musiało – i wciąż musi – zmagać się z problemami codzienności, nie zaprzątając sobie głowy wizjami przyszłości. Jednocześnie jednak czas pandemii przyspieszył rozwój trendów, które w Polsce dopiero kiełkowały.

W autobiograficznej powieści A Portrait of the Artist as a Young Man Jemes Joyce opisał historię dojrzewania młodego człowieka zmagającego się z zaściankową rodziną, represyjną religią i anachronicznym nacjonalizmem.

Spostrzeżenie Pawła Muratowa piszącego sto lat temu o Florencji w „Obrazach Włoch” jako nieustannie zmieniającym twarz mieście, pozostaje aktualne do dzisiaj.

Jednym z fenomenów ostatnich lat jest rosnąca popularność win naturalnych. Przez wiele lat hołubione przez garstkę wtajemniczonych wyznawców, dzisiaj są obiektem westchnień nawet przeciętnych winomanów z całego świata.

Jeszcze kilka lat temu nikt nie mógłby przypuszczać, że najlepsze wina w Polsce będą powstawać z pinot noir, gamay, rieslinga czy chardonnay.

Wśród wielu powodów, aby odwiedzić stolicę Niemiec, zazwyczaj wspominało się o wystawach muzealnych, wydarzeniach kulturalnych i tętniącej nocnym życiem scenie klubowej, ale nigdy o gastronomii. Ta kojarzyła się z döner kebap, currywurst, piwem i być może jednym z bohaterów „Chef’s Table” – Timem Raue.

Mimo że niektóre zaułki Lizbony wciąż przypominają miejsca uchwycone przez Wima Wendersa w jego hipnotycznym filmie z 1994 roku, to dzisiaj miasto wydaje się być w zupełnie innej kondycji. Spacerując po krętych uliczkach licznych wzniesień wciąż napotyka się opuszczone kamienice, ale tuż obok także butikowe hotele i nowe restauracje.